"Τζέην Έυρ" Σαρλότ Μροντέ

...Όπως έχουν, όμως, τα πράγματα, νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να μείνετε στην Αγγλία μέχρι να ακούσετε νεώτερα, είτε από τον κ.Έυρ τον ίδιο, είτε από εμένα. Έχουμε κανένα άλλο λόγο που πρέπει να μείνουμε εδώ; ρώτησε τον κ. Μέιζον- Ω, όχι!  Ας πηγαίνουμε! απάντησε ανυπόμονα εκείνος. Και χωρίς να περιμένουν να μιλήσουν στον κ.Ρότσεστερ, βγήκαν από την μπροστινή πόρτα.Στάθηκα στη μοισοανοιγμένη πόρτα του δωματίου μου, στο οποίο τώρα είχα επιστρέψει.Το σπίτι είχε καθαριστεί. Κλείστηκα μέσα, κλείδωσα την πόρτα και άρχισα-όχι να κλαίω, γιατί ήμουν ακόμα πολύ ήρεμη γι αυτό- να βγάζω το νυφικό  και να το αντικαθιστώ με το απλό ρούχο που φορούσα πριν μια μέρα, για την τελευταία φορά, όπως νόμιζα. μετά κάθησα κάτω. Αισθάνθηκα αδύνατη και κουρασμένη, ακούμπησα τα χέρια μου στο τραπέζι και το κεφάλι μου έπεσε επάνω τους. Μέχρι τώρα είχα μόνο δει, ακούσει, κινηθεί, παρακολουθήσει το ένα γεγονός να ακολουθεί το άλλο.Τώρα σκεφτόμουν...η Τζέην Έυρ, που ήταν μια θερμή ευτυχισμένη γυναίκα-σχεδόν νύφη- ήταν τώρα ένα παγωμένο, μοναχικό κορίτσι ξανά! Οι ελπίδες της όλες πέθαναν. Αυτή η πικρή ώρα δεν μπορεί να περιγραφεί στην πραγματικότητα. Έπεσα σε βαθιά νερά και ο χείμαρρος με σκέπασε...